Przeszło 3-godzinna ekranizacja Nowego Testamentu jest zrobiona na zasadzie: od wypowiedzi do czynu Chrystusa i na odwrót, kwestie są wygłaszane a nie wypowiadane, po uszach bije emfaza tak słów jak i obrazów. Moim zdaniem, Nowego Testamentu nie da się przenigdy zaadaptować na język sztuki (tak jak nie da się zrobić tego np. z "Manifestem komunistycznym" czy konstytucją jakiegokolwiek państwa), to inny poziom języka decyduje o tej niemożliwości. Poziom wiary w słowa (obrazy są tu jedynie dodatkiem). Nie za bardzo podoba mi się ta hollywoodzka opowieść, choć wolę już takie obrazki historyczne od modnych ostatnio, obrzydliwych paszkwili religijnych typu "Zupełnie Nowy Testament", kandydujący - a jak! - od Oskara.