Przedostatni film Billiego Wildera przypomina trochę jeden z jego najgłośniejszych
obrazów – „Bulwar zachodzącego słońca”. Mamy tu Williama Holdena i podstarzałą
gwiazdę kina. Daleko „Fedorze” do wspomnianego dzieła, ale mimo to jest filmem godnym
uwagi.

Niezależny producent Barry „Duch” Detweiler przybywa na Korfu aby odnaleźć Fedorę,
niegdyś wielką gwiazdę Hollywood, by zaproponować jej rolę w filmie. Okazuje się
jednak, że gwiazda mieszka na małej wysepce, gdzie jest izolowana od świata przez
swojego chirurga, hrabinę i jej służącą.
Fabuła jest ciekawa i oryginalna, wymierzona w smutne strony gwiazdorstwa i godzenie
się z przemijaniem. Po godzenie następuje zaskakujący zwrot akcji, przy czym i
wymowa filmu schodzi trochę na inne tory.
Obsada w większości przypadków wypada bardzo dobrze, lokacje są śliczne, ogólnie
jest ciekawie. Są też i wady. ”Fedora” to nietypowy obraz w dorobku Wildera, twórcy,
którego filmy cechowała „hollywoodzkość”, dążenie do perfekcji, bezbłędność. W
omawianym filmie, kręconym po za studiem, w Europie, klasyczny hollywoodzki szlif,
staroświecki melodramatyzm, popada w konflikt z nowszymi trendami w kinie, z czym nie
zawsze radzi sobie reżyser. W wyniku tego „Fedora” choć mnie ciekawiła, to jednak nie
przekonała mnie do końca. Obok świetnych scen i momentów typowego Wilderowskiego
poczucia humoru, zaskakujących zwrotów akcji i w sumie nie głupiej wymowy,
pojawiają się nieudane, kiczowate sceny nastawione na wzruszanie widza.

To najsłabszy film Widlera, z jakim miałem przyjemność, ale nie znaczy to wcale, że jest
zły. To dobry, ciekawy film, choć nie udał się tak, jak powinien.